“Kendini aldatmanın içinde yaşamak mümkündür.”
Jean-Paul Sartre
İki ay önce bir rüya gördüm. O günden beri her gece uyanıp evin içinde yürüyorum. Uzun koridorda volta atıyorum, odalara gire çıka aklımın içinde bir şeyler büyüyor. Çıtırdayarak uzayan dallar gözlerimin arkasını sarıyor, yaprakların acı kokusunu duyuyorum. Büyüye büyüye kara ormana dönmüş ağaçların arasındayım, yürüyorum.
Yatağa yeniden uzandığımda avda kıstırılmış bir hayvan gibi nefes nefeseyim. Hırıltılıyım. Bir kalp gibi. Titriyorum.
Birazdan uykuya dalacağım ve indiğim daracık delikteki karanlık beni boğacak. Çıtırtıyı hiç duymamış gibi yaparak daha kaç sabaha uyanabilirim?
Uyandım. Kişneyerek doğru kara ormana. Az önce rüyamda gördüğüm gözlerimi başka şeylerde arıyorum. Evin içinde üç tur attım. Aynaların, gümüş takımların, çay kaşıklarının karşısına geçtim. Hiçbirinde yokum. Çıplak tabanlarımın yeri dövüşünü duyuyorum ama ayaklarım benimle gelmek istemiyor. Ellerim beni tutmak istiyor, belim beni taşımıyor.
Yanağımı ahşaba yaslayıp, kolumu şifoniyerin altına soktum. Karanlığın içinde kabzası gümüş, ondörtlük parlıyor. Silahın beli serin. Namlunun ucuna bakıyorum, işte nihayet, namlunun ucundaki siyahta kendimle göz gözeyim. Ben her şeyimle bu namlunun, bu ince tünelin içine uzandırmışım kendimi. Bulundum.
Dizlerim sıkışmış, ayaklanırken açılıyor. Kendimi duyumsamak çok sesli. Ürpertim eşyalara varıyor. Perdenin kornişlerinden bir çıtırtı aşağıya inip parkelerin üstünde ilerliyor, ayaklarımdan bacaklarıma, sırtıma.
Ev altımda zangırdıyor. Koridor, odalar, duvarlar. Kolum kendime uzanıyor, omzumdaki çıt sesini duyuyorum. Tetiğin sesini. Yuvasına oturmuş fişeğin sesi. Ve bir hayalet gibi evi dolanıp gelen sessizlik.
Sonra hiçbir şey duymuyorum.